Zitten, liggen, omhelzen, positioneren, ondersteboven. Zich een publieke bank toeëigenen roept soms onvermoede verbeeldingswerelden op.
De onverwachte vormen van de zitplaatsen van Lucile Soufllet spelen met archetypen en nodigen ons uit om de relatie met de publieke ruimte, de context, de andere te herdenken. De verschillende interacties die ze oproepen tussen gebruikers, passanten en omgeving vormen het hart van de bekommernissen van de designer. Het beeld van haar ronde bank die een boom omarmt is emblematisch voor de manier waarop de context haar projecten informeert. De structuur van de spellen die ze ontwikkeld heeft voor Le Grand-Hornu evoceert de bogen die de architectuur ervan bepalen. In de twee gebouwen waarop ze ingegrepen heeft in Petersbos, Anderlecht, reproduceren de kleuren van het tegelwerk dat de muren siert een gamma geproduceerd met de pixelisatie van een foto van het zicht waarvan men kan genieten op de hogere verdiepingen.
Lucile bloeit open in objecten die ze confronteert met ruimtelijkheid en een gevarieerd en talrijk publiek, of urbane gemeenschappen; Maar zij kan zich ook terugplooien op minutieus, delicaat en precies atelierwerk. Monsters, maquettes, fragmenten, schetsen, foto’s, souvenirs, vermengen zich op haar werktafel als even zo kleine bakstenen die samengebracht worden om er een project mee te construeren. Nog intiemer zijn objecten in keramiek of glas die getuigen van de interessecentra die de carrière van deze Belgische designer, geboren in Charleroi in 1975 en afgestudeerd van het ENSAV La Cambre in 1996, doorkruisen.
